’s Ochtends vroeg ging de wekker. om 4.30 zou een busje mij namelijk komen ophalen volgens afspraak. Het was de zelfde touroperator die ik de dag ervoor ook had, dus ik was een beetje sceptisch.
Ik nam een soort van een ontbijt van goedkope dingen die ik de dag ervoor in een kleine supermarkt had gekocht en wachten in de trappenhal bij een raam waar ik perfect uitzicht had op de straat. Ik had namelijk niet de behoefte om in het donker naar buiten te gaan met al die straathonden om mij heen. Ik zag de bus arriveren en ik kreeg een appje van hem dat hij er was.
Ik liep naar de voordeur en zo snel mogelijk het busje in. Ik werd als eerste opgehaald en de bus was dus helemaal leeg.
We reden verder en hier en daar pikte wat mensen op.
Op een geven moment moest iedereen eruit (dit waren allemaal spaanstalige), maar ik moest blijven zitten. Ik werd letterlijk 50 meter verder aan de andere kant van de straat eruit gezet bij andere mensen. We werden vervolgens opgehaald door een ander busje en gingen onderweg.
Het was een lange rit waarbij we om 6.00 op een locatie aankwamen waar we ontbijt kregen. Ik stond er alleen voor en vroeg of ik me bij een koppel aan tafel mocht voegen. Al gauw kwam ik erachter dat ze Nederlands waren. We bestelde wat ontbijt, want we hadden maar 30 minuten en dan zou de bus weer vertrekken. Na ongeveer 20 minuten kwam ons ontbijt pas, dus we moesten flink door eten.
Nog snel even naar de wc waar je letterlijk een kooi vol met cavia’s recht in de ogen aankeek als je de wc binnenkwam.
Tijdens het ontbijt was me ook opgevallen dat ik bij een paar Israelische mensen in de bus zat en 1 van mensen kwam me bekend voor. Dit was de zelfde gast die ik ook in de groep had bij de Humantay lake. Dit was die jongen die het langzaamste was en veel te laat terug was bij de bus en vervolgens zijn voeten met vieze schoenen aan over de stoel legde van andere mensen.
De busrit vervolgende en ik merkte dat ik langs een Israëlische gast zat. Deze jongen vertelde mij dat hij zelf ook niet helemaal akkoord ging op hoe de groepen mensen uit Israël zich gedroegen en zei zelfs dat die schaamde voor hun.
We kwamen het nationaal park binnen waar we veel grote runderen onderweg tegenkwamen. Die leefde hier en liepen vrij rond. We stopte 2x bij een mooi meer met helder water om wat foto’s te maken, maar gingen gauw daarna weer door.
We kwamen uiteindelijk aan bij de locatie waar we onze hike konden beginnen. Het was mogelijk om tegen geld wandelstokken te huren, maar de vorige keer was dit me niet zo bevallen. Ik besloot dus al één van de weinig het zonder te doen.
Nog voor we officieel bij de ingang van de hike waren ontmoete ik een Belgisch koppel. Ik liep een stukje met ze mee, maar merkte als gauw dat ze niet de wandelsnelheid hadden die ik graag wilde.
Ik begon te lopen en liep een beetje alleen tussen allemaal kleine groepjes. Ik haalde uiteindelijk veel mensen in en toen kwamen we pas bij de echte klim aan zetten. Ik merkte dat ik veel sneller en fitter was dan de meeste in de gebergtes. Ik zat namelijk al een tijdje in de hoogtes van Peru en sommige maar net een paar dagen. Onderweg stond er op een smal stukje op een klif ook een aantal runderen. Ze leken niet echt aan de kant te willen gaan. Twee mannen uit Peru jaagde deze runderen vervolgens weg.
Ik liep door en kwam erachter dat ik bijna vooraan liep. Samen met een Zwitsers koppel liepen we ver voor iedereen uit, maar ook dit Zwitserse koppel liep ik op een geven moment voorbij. Ondanks ik overal om mij heen sneeuw zag liggen op de bergtoppen had ik het behoorlijk warm en liep ik dus in een t-shirt.
Ik hoorde op een geven moment 3 Peruaanse mensen roepen dat ik door moest lopen en dat ze veel sneller waren. Ik kreeg hier een soort van wedstrijdje voor mijzelf. Ik stapte snel door en maakte ondertussen ook foto’s uiteindelijk haalde ik de mannen aan de voet van het steilste gedeelte van de klim. Hier zag ik de 3 Peruanen regelmatig proberen de route achter mij af te snijden om mij bij te houden en ook ik zelf moest vaak rust pakken vanwege de hoogte. Het was ook niet gek, want ik beklimde momenteel een deel van de hoogste berg van Peru. Ik stapte door en kwam uiteindelijk als eerste aan. Een persoonlijke doelstelling die ik voor mezelf creëerde tijdens de hike omhoog. Helaas waren er wel een paar mensen, maar dit waren mensen die hadden overnacht in de bergen en dus hier al waren.
De eindstreep was Laguna 69. Een kraakhelder blauw meer wat het water krijgt van het smelten van de sneeuwtoppen boven op de topjes van de bergen. Dit meer ligt op 4600 meter hoogte.
Ik heb een flinke tijd foto’s kunnen maken zonder mensen op de foto’s omdat ik als eerste boven was. Na ongeveer 15 minuten kwam het Zwitserse koppel als tweede boven aan en vele van onze groep kwamen een uur of zelfs ander half uur later boven aan de top, terwijl ik er zelf nog geen 3 uur over had gedaan.
Na een tijdje veel foto’s te hebben gemaakt, even alleen te hebben gezeten, maar ook samen met andere te hebben gezeten moesten we terug. Ik merkte dat er veel van mijn groep weg waren en daar schrok ik nogal van. Een vrouw zei ineens in het Nederlands tegen mij. Jij zat in mijn groep we moeten nu terug ja. Het bijzondere was dat dit een Peruaanse vrouw was. Ik had kort met der gesproken, maar ik ben daarna snel aan mijn hike terug naar beneden begonnen. Ik zag toen ik mijn omdraaide de irritante Israëlische groep nog zitten op de grond. Wetende dat zij nooit op tijd terug gingen zijn.
Wederom stapte ik flink door, maakte hier en daar foto’s en haalde ik veel mensen in onderweg. Uiteindelijk was ik iets voor 4 uur ’s middags terug. We hadden afgesproken om om 4 uur bij de bus te zijn, dus ik was mooi op tijd. Ik zag dat mijn stoel bezet was, maar ik zag ook dat het Zwitsers koppel één plek naar voren was gegaan, dus besloot ik maar op hun plek te gaan zitten.
Een paar mensen kwamen terug en één vrouw werd kwaad op het Zwitserse koppel omdat zij op hun plek zaten, maar aangezien de hele bus anders was gaan zitten kon het Zwitserse koppel ook niets anders en zij wilde ook niet liever op de achterste rij zitten op deze hobbel wegen. De vrouw is even erg kwaad geworden op het koppel, maar is daarna achterin gaan zitten. Ik viel uiteindelijk in slaap in de bus en rond een uur of 5 werd ik wakker. We waren nog steeds op een aantal mensen aan het wachten. Waar onder onze Israëlische vriend die ik de vorige keer ook zo traag en asociaal was. Ik graag wel een beetje paniek, want ik had vanavond om 22.00 mijn bus terug naar Lima en die wilde ik absoluut niet missen.
Rond half 6 was iedereen er en zouden we terug gaan. Twee mensen zaten buiten op de grond. Ze moesten overgeven en waren heel zwak dankzij de hoogte ziektes. Gelukkig hoorde maar 1 van die 2 mensen bij ons en deze persoon was er nog redelijk goed aan toen we met de bus weg reden.
We stopte onderweg terug weer op de plek waar we vanochtend hadden ontbeten voor een snelle plaspauze en gingen daarna door. Uiteindelijk terug in de stad Huaraz werden we afgezet bij Plaza de Armas, oftewel het centrale plein. Dit was niet echt afgesproken, want we zouden bij ons hostel terug afgezet worden. Het was inmiddels al donker en ik besloot zo snel mogelijk terug te gaan naar het hostel. Hier heb ik wat gegeten van mijn left-overs van de supermarkt, waaronder een zak chips en ik wilde daarna zo snel mogelijk naar het busstation. Ik voelde mij niet op mijn gemak in dit hosten wetende dat ik nog naar buiten moest bij de honden.
Ik vroeg de hostel eigenaresse wat de beste manier was om een taxi te krijgen en ze zij aan de straat liften. Ik legde haar direct uit dat ik daar niet voor openstond, omdat daar ook die honden zaten. Ze zei dat ze mee naar buiten ging, maar in een ooghoek zag zij een auto terug komen uit doodlopen staatje. Ik weet nog steeds niet hoe zij zag dat het een taxi was, want ik kon het er niet aan aflezen, maar direct hield zijn de taxi staande en voor een paar Soles kon ik met de man mee. De taxi was dus veel sneller geregeld dan gedacht waardoor ik behoorlijk vroeg bij het busstation was. Desondanks was ik nu wel van de straathonden af.
Na vroeg ik aan de man van de incheckbalie hoelaat we onze bagage moesten geven voor onze bus en hij vertelde mij vriendelijk nog even te wachten. Ondanks dat de meeste mensen die deze busmaatschappij gebruikte toeristen waren liet de man mij direct weten toen ik de tas kon inleveren.
We gingen daarna de bus in en net zoals op de heenweg naar Huaraz had ik dit ticket maanden geleden al geboekt op stoel 13. Boven, vooraan op een single seat. Ik ben daarna gaan slapen en de bus is vertrokken naar Lima.